Kosmonautyka cz. 1

Kosmonautyka cz. 1
Ja – Człowiek. Ja – maleńka cząsteczka Kosmosu. A kosmonautyka? W tym słowie mieści się znaczna ilość specjalistycznych pojęć i terminów, które szybko stały się ogólnoużytkowymi. Najważniejsze z nich to: kosmonauta, astronauta, rakieta nośna, sztuczny satelita Ziemi, orbita, kosmiczna prędkość.

Jakim był wpływ, który okazała kosmonautyka na świadomość społeczną? Wpływ ten, po prostu, trudno jest przecenić. W minionych czasach rozwój pierwotnych humanoidów doprowadził do pojawienia się Homo Sapiens – człowieka współczesnego, ciekawego, umiejącego stawiać pytania oraz odpowiadać na nie.

W czasie swojego istnienia człowiek stale zwracał oczy do nieba, chciał poznać otaczający go piękny oraz bezmierny świat. I czynił to. Czasy teraźniejsze są epoką wyjścia człowieka poza granice jego środowiska naturalnego. Ludzkość rozpoczęła trudną i daleką drogę do gwiazd. Erę kosmiczną  rozpoczęła ona ponad pięćdziesiąt lat temu. Era ta dla ludzi rozpoczęła się 4 października 1957 roku. Tego dnia miliony ludzi usłyszało w swoich radioodbiornikach sygnały, nadawane przez pierwszego sztucznego satelitę Ziemi. Wystrzelony on został w kosmos ze Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. W ten sposób rozpoczął swoją działalność kosmodrom Bajkonur, pierwszy i największy kosmodrom świata. Kosmonautyka rozwija się coraz szybciej i szybciej, nie znając równych sobie.

Realizacja zadań wymaga kolosalnych sił i środków, które urzeczywistniają marzenia ludzi o podróżach międzygwiezdnych.

Siergiej Pawłowicz Korolow (1906/7-1966)

Siergiej Pawłowicz Korolow (1906/7-1966)

Dzisiaj kosmonautyka stała się gałęzią ekonomiki. Utraciła troszkę swojej byłej heroicznej aureoli i na trwałe wkroczyła w nasze życie. Wszyscy ludzie codziennie korzystają z jej osiągnięć. Nikt nawet nie myśli o tym, jaka liczba osiągnięć techniki oraz odkryć naukowych stoi za nią.

Odkrycia i badania poszerzyły nasze możliwości poznania galaktyk, gwiazd, mgławic i innych kosmicznych obiektów. Bardzo wiele zawdzięczamy teleskopom kosmicznym Hubble’a? IRAS, Chandra. Ogromna ilość zdjęć wysokiej rozdzielczości porusza naszą wyobraźnię. Planowane oraz realizowane są liczne projekty badania planet naszego Systemu Słonecznego oraz ich satelitów przy wykorzystaniu licznych aparatów kosmicznych.

Opracowane i realizowane są też mnogie projekty, celem których jest znalezienie planet typu ziemskiego i takiego też rozmiaru. Programy te zwierają również zadania odnalezienia i opisania atmosfery planet podobnych do Ziemi oraz poszukiwanie na nich oznak życia.

Kosmonautyka – bardzo rozległa dziedzina działalności człowieka. Łączy w sobie osiągnięcia nauki i techniki oraz stale się rozwija.

Sztucznym satelitą Ziemi nazywamy aparat kosmiczny, okrążający Ziemię  na orbicie geocentrycznej. Pierwszy na świecie sztuczny satelita Ziemi był umieszczony na orbicie przez ZSRR czwartego października 1957 roku i został nazwany „Sputnik-1”.

Drugi kraj, USA, wystrzelił sztucznego satelitę Ziemi „Explorer-1”, pierwszego lutego 1958 roku.

Kanada, Wielka Brytania, Włochy. Kraje te umieściły swoje pierwsze sztuczne satelity w latach 1962 – 1964, wykorzystując amerykańskie rakiety nośne. Trzecim krajem,  który umieścił swojego pierwszego satelitę „Asterix” na własnej rakiecie-nosicielu, była Francja. Miało to miejsce 26 listopada 1965 roku.

Republika Federalna Niemiec i Australia umieściły swoje pierwsze satelity w 1967 i 1969 roku, także wykorzystując rakiety-nosiciele USA.

Na własnych rakietach-nosicielach wystrzeliły swoje pierwsze sputniki Ziemi Chiny (1970), Japonia (1970), Izrael (1988). Wiele krajów: Europa (międzypaństwowa organizacja ESRO, teraz ESA) a też Indie, Wielka Brytania, Iran – umieściły swoje pierwsze satelity na zagranicznych rakietach-nosicielach. Pierwsze satelity innych państw zostały opracowane i zakupione w takich krajach jak ZSRR (Rosja), USA, Chiny i inne.

Komentowanie jest wyłączone.